جمعه ۲۵ ژوئن اولین روز اجتماعات اعتراضی در ارتباط با اجلاس گروه بیست بود. بیش از چهار هزار نفر با اجتماع در پارك الن گاردن واقع در یكی از مراكز بی مسكنان و فقیر تورنتو مارش خود را علیه سران ۱٩ كشور به اصطلاح با نفوذ اقتصادی و اتحادیه اروپا آغاز كردند. پارك كاملا در محاصره پلیس بود. ساك و كوله پشتی های همه را میگشتند و از بردن چوبهای پرچم و بنر جلوگیری به عمل میاوردند. با این وجود اجتماع پر شوری از نیروههای علیه فقر و بی مسكنی، سازمانهای مدافع حقوق پناهندگی و محیط زیست و سوسیالیستها و نیروهای چپ بوجود آمده بود. دسته های موزیك و مارش و سرود خوانی موجب فضایی رزمنده شده بود.
فعالین حزب اتحاد كمونیسم كارگری با پرچمی بزرگ به رنگ قرمز و مزین به عكس ماركس كه برآن نوشته شده بود مرگ بر سرمایه داری و زنده باد سوسیالسیم جلوه ویژه ای به این اجتماع داده بودند. بطوری كه دهها خبرنگار و فعال حاضر در پارك از این پرچم عكس گرفتند و با محمود احمدی مصاحبه كردند. تعداد زیادی هم با شوق و ذوق در كنار تصویر ماركس می ایستادند و عكس می گرفتند. در طول حدودا دو ساعتی كه تظاهر كننده گان در پارك جمع بودند، فعالین حزب اتحاد كمونیسم كارگری به همراه دیگر نیروه های چپ ایرانی و شورای حمایت از مبارزات مردم در ایران ضمن راهپیمایی با دادن شعارهایی چون مرگ بر سرمایه داری و زنده باد سوسیالیسم فضایی رادیكال و میلیتانت ایجاد كردند.
اجتماع در پارك پس از سخنرانی تنی چند از فعالین اجتماعی از جمله جان كلارك رهبر ائتلاف علیه فقر همچون سیلی به خیابانها ریخت و رزمنده با شعار "خیابانها مال كیست؟ مال ماست!" مركز شهر تورنتو را درنوردیدند. و این در حالی بود كه پلیس تا دندان مسلح چهار طرف صف تظاهر كنندگان را در حلقه محاصره خود گرفته و با ایذا و اذیت تلاش فراونی برای تحریك آنها بخرج میداد. در طول راهپیمایی با دستگیری دو تن دوبار تلاش كردند در صف راهپیمایان شكاف بیاندازند ولی موفق نشدند. هر چند كه سازمان دهندگان تظاهرات مسیر راهپیمایی را اعلام نكرده بودند، همه از جمله پلیس میدانستند هدف، اجتماع سران گروه بیست است. از این رو تمام تلاش پلیس این بود كه سیل خروشان به پای دیوار های بتونی و بسیار بلند اطرف كنفرانس نرسد. هر چند كه خود این دیوارها با فاصله زیادی از محل اجلاس بپا شده بود.
سرآنجام حدود سی صد، چهار صد متری دیوارها، ارتش سرمایه دیگر تحمل نیاورد و با تمام امكاناتش، از اسبهای غول پیكر گرفته تا پلیس ضربت فیل قواره دیواری در مقابل تظاهر كنندگان ایجاد كردند و عملا اعلان جنگ دادند. اما تظاهر كنندگان پس از مدتی تلاش برای نفوذ در این دیوار جدید همراه با دادن شعارهایی علیه زورگویی های پلیس مسیر دیگری را برای ادامه تظاهرات پیش گرفتند. در طول مدت راهپیمایی فعالین حزب همچنان رزمنده با دادن شعارهای ضد سرمایه داری نقش موثری در راهپیمایی ایفا نمودند.
تظاهرات روز جمعه بدون درگیری جدی پس از چندین ساعت متوالی به پایان رسید ولی تعداد زیادی از تظاهر كنندگان تمام طول شب را در پارك زنده داری كردند. باید یادآور شد كه حدود هزار نفر از نیرو های چپ و میلتانت از شهرهای دیگر از جمله از شهر مونتریال به تورنتو آمده بودند. در تظاهرات روز جمعه سازمانها و اتحادیه های كارگری نقش و حضور اساسی نداشتند. اینها برای تظاهرات روز شنبه مقابل مجلس ایالتی، كوئینز پارك، فراخوان داده بودند و تخمین زده میشد كه بیش از ۲٠ هزار نفر به خیابانها بیایند.
حضور رسانه ها بسیار گسترده و چشمگیر بود. به جرات میتوان گفت بیش از صد خبرگزاری از اجتماع و راهپیمایی گزارش تهیه و بخشا زنده از رادیو و تلویزیونها پخش میكردند. تلویزیون سی تی وی و پالس تی وی در برنامه های خبری اجتماع فعالین حزب و پرچم ماركس را نشان دادند. یكی از تلاشهای مدیای دولتی در این روز بر این بود كه با نشان ابعاد حضور نظامی پلیس و ارگانهای ویژه ضربت در دل مردم رعب و وحشت ایجاد كنند و یا اینكه نشان دهند كه چه مزاحمتهایی تظاهركنندگان برای عبور و مرور مردم فراهم كرده اند.
لازم است كه دراین جا تصویری از اقدامات امنیتی دولت كانادا در مقابله با اعتراضات مردم كه تخمین زده میشود بیش از یك میلیارد دلار هزینه دارد، ارائه دهیم. از چند روز قبل از كنفرانس بطور ناگهانی اعلام كردند كه هئیت دولت استان انتاریو به پلیس اختیار تام داده كه هر كسی را كه به پنچ متری دیوار كنفرانس نزدیك شود و از ارائه كارت شناسائی و دلیل موجه برای حضورش سرباز زند، دستگیر كند. همچنین اعلام كرده بودند كه بیش از ۵٠٠٠ نیروی كمكی پلیس و گروه ضربت از دیگر استانها آورده اند. بروی همه تقاطع ها مشرف به محل اجلاس دوربین های فیلم برداری نصب كرده بودند. دانشگاه تورنتو كه نزدیك به محل كنفرانس بود را عملا تعطیل كرده بودند. تا آنجایی كه میتوانستند مریضهای بیمارستانهای اطراف را مرخص كرده بودند. چنان رعب و وحشتی ایجاد كرده بودند كه بسیاری آخر هفته را مرخصی گرفته تا از رفتن به مركز شهر پرهیز كنند، همچنین برای ساكنین اطراف اجلاس كارت شناسایی ویژه ای صادر كرده بودند. ایستگاه قطار مركزی را تعطیل و بخش زیادی از فعالیتهای فرهنگی و هنری و ورزشی را به تعویق انداختند و بطور كلی یك حكومت نظامی اعلام نشده را به مردم تحمیل نمودند.
