با نزدیكی پایان تعطیل مدارس و مراکز آموزشی دور جدیدی از اعتراضات معلمان آغاز میشود. معلمان خمینی شهر اعلام کرده اند که روز یکشنبه ٤ شهریور ساعت ١١ صبح در محل اداره آموزش و پرورش اجتماع میکنند. معلمان علاوه بر تاکید بر خواستهایشان، که تاکنون با وعده و وعید و سرکوب چماقداران اسلامی پاسخ گرفته است، خواهان لغو احکام صادر شده برای همکارانشان توسط "دادگاه تخلفات اداری استان" و مشخصا لغو اخراج آقایان حمید مجیری و مجتبی ابطحی هستند.
سال گذشته اعتراضات معلمان سیمای سیاسی جامعه را بشدت تحت تاثیر خود قرار داد. اعتراضات گسترده و پی در پی معلمان از نظر ابعاد در سه دهه گذشته، چه در ایران و چه در کشورهای منطقه، بیسابقه بود. اما این اعتراضات در دور سابق از کمبودهائی اساسی رنج میبرد، حاكم شدن خط سازشكار ملی – اسلامی و حاشیه ای بودن خط سیاسی رادیكال - سوسیالیستی اساس این كمبود را تشكیل میداد. دخالت ندادن توده معلمان در روند تصمیمات و تعیین تاکتیکها، فقدان یک چشم انداز مبارزاتی مرحله ای بویژه در تقابل با سیاستهای سردواندن مجلس و وزارت آموزش و پرورش و نهادهای دولتی، و نبود یک چتر سراسری سازمانی و رهبری متکی به پتانسیل رادیکال اعتراضی موجود توده معلمان، از ویژگی ها و بروزات متعدد تسلط گرایش ملی – اسلامی بر این اعتراضات بود. گرایش حاكم در رهبری این جنبش تلاش میکرد با تابلوی "صنفی" و "اعتراض قانونی"، انرژی و پتانسیل اعتراضی توده معلمان را به مجاری اداری احاله داده و مهار کند. نتیجه این سیاست درجه ای سرخوردگی و پراکندگی در میان معلمان بود که راه را برای سرکوب رژیم اسلامی تسهیل كرد. تجارب تاکنونی اعتراضات معلمان نشان میدهد که راه پیشروی این مبارزات و چشم انداز پیروزی در یک تشکل سراسری، جلو آمدن گرایش رادیكال – سوسیالیستی، تضمین دخالت مستمر معلمان مدارس و مناطق در روند این مبارزات، جلب حمایت دانش آموزان و خانواده هایشان، و مهمتر جلب همبستگی جنبشهای اعتراضی و پیشرو در جامعه است. معلمان اگر میخواهند این دور از مبارزاتشان بار دیگر توسط رژیم و وعده های پوچ "نمایندگان مجلس" و وزارت آموزش و پرورش به هدر نرود، لازم است در اشکال دقیقتری عمل کنند. از جمله باید مطالباتشان را بعنوان خواستها و مانیفست معلمان ایران در ابعادی سراسری و متحد کننده تهیه و تنظیم کنند. بیانیه ها و قطعنامه های مشترک را مبنای حرکت و اعتراض خود در چهارگوشه ایران قرار دهند قرار دهند و نیروی وسیع معلمان و دانش آموزان را پشت آن بسیج کنند. معلم تنها زمانی در صحنه اعتراضی متحد میشود و متحد میماند که راسا در لحظات این اعتراضات دخیل باشد و از منافع اش دفاع کند. مجمع عمومی معلمان مدارس در مناطق مختلف بسهولت میتواند این امر را پاسخ دهد. همینطور این اعتراضات باید دیوار "صنف معلم" را بشکند و به امری اجتماعی و رکنی از تلاش علیه فقر و مذهب و برای رفاه عمومی و آزادی بیان تبدیل شود. معلمان نمیتوانند بدون حمایت جنبشهای اعتراضی مانند جنبش کارگری، جنبش زنان، دانشجویان و دانش آموزان، قدمهای محکمی بردارند. معلمان از هم اکنون لازم است تبلیغات خود را از سطح وبلاگها فراتر ببرند و با انتشار نشریه ای صدای معلم را بعنوان یک جنبش مهم اعتراضی در جامعه همگانی کنند. برای بسیج نیروی حمایتی تلاش کنند و طیف وسیعی از معلمان بعنوان فعالین و سخنگویان این جنبش در مقابل جامعه قرار بگیرند. رهبران و فعالین رادیکال و برابری طلب و سوسیالیست معلمان در این دور وظایف مهمی بعهده دارند و باید صلاحیت سیاسی خود را در پیشبرد اصولی این مبارزات ایفا کنند.
اعتراضات معلمان بخشی از اعتراض برحق مردم ایران علیه فقر و فلاکت و اختناق و مذهب و اسلام است. این اعتراضات و اجتماعات باید مورد حمایت پرشور بخشهای دیگر طبقه کارگر و جنبشهای آزادیخواه قرار گیرد. پپیشروی معلمان در این مبارزات راه را برای پیشروی کل جنبش اعتراضی و آزادیخواهانه در ایران هموار میکند و تلاش رژیم اسلامی برای تنگ کردن حلقه اختناق را نقش بر آب میکند. به استقبال دور جدید اعتراضات معلمان برویم. از اجتماع معلمین خمینی شهر در روز یکشنبه وسیعا حمایت کنید!
