از آنجائیکه در ایران :
آزادی تجمع، تشکل و بیان وجود ندارد .
هیچ سازمان و حزب غیر اسلامی، اتحادیه کارگری، سازمانهای زنان، مطبوعات آزاد و مستقل تحت جمهوری اسلامی اجازه فعالیت و وجود خارجی ندارند. هر کس که بخواهد این تشکلات را سازمان دهد دستگیر، زندانی، شکنجه و اعدام میشود .
آزادی اتحادیه های کارگری وجود ندارد .
فعالین کارگری سرکوب میشوند. حداقل حقوق کارگران یک چهارم خط فقر رسمی است. هیچ حق بیمه بیکاری وجود ندارد. بسیاری از کارگران ماهها است که حقوق دریافت نکرده اند .
زنان شهروندان درجه سوم هستند و آپارتاید جنسی حاکم است .
زنان از وارد شدن به بسیاری فعالیتهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی محروم هستند . حجاب اسلامی اجباری است. زنان و مردان در اتوبوسها، دانشگاها و بسیاری از اماکن عمومی جداسازی شده اند. شوهران و برادران در خانه و خارج آن بر زندگی زنان حکمفرمایی میکنند. زنان بدون اجازه از اقوام مرد نمیتوانند سفر کنند . زنان حق طلاق و تکلف فرزندانشان را ندارند. این لیست بیحقوقی تحمیل شده به زنان تحت حکومت اسلامی تمامی ندارد .
معترضین به سیستم و هرگونه بیان غیر اسلامی سرکوب میشود .
آتئیسم و سکولاریسم با حکم اعدام مواجه میشوند. سرکوب غیر مسلمانان به یک امر نرمال تبدیل شده است. بهايیان کشته میشوند و یهودیان در شرایط ترس از اینکه علیه آنها پاپوش دوخته میشود بسر میبرند. مسیحیان شهروندان درجه دوم قلمداد میشوند .
حق محاکمه آزاد و عادلانه وجود ندارد .
هیچ حق برای گرفتن وکیل، حق بیگناهی مگر اینکه عکس آن ثابت شود، هیچ محدودیت در دوران زندانی بدون صدور اتهام وجود ندارد. دستگیری های خودبخودی و بدون دلیل، اعتراف زیر شکنجه و یا اعترافات ساختگی، مرگ زیر شکنجه همه جزیی از پروسه حکومتی جمهوری اسلامی است .
کودکان از حق انسانی برخوردار نیستند .
کودکان کالای بزرگان و حکومت اسلامی تلقی میشوند. آنها را به صف جنگ، کار و جهنم میفرستند. کودکان ۵ ساله را در کوره های آجرپزی بکار مجبور میکنند. دختران ۹ ساله قانونا به شوهر داده میشوند. کودکان حتی ۱۳ ساله ها به مرگ محکوم شده اند .
همجسنگرایان اعدام میشوند. به همین سادگی !
لیست بیحقوقی علیه مردم توسط جمهوری اسلامی تمامی ندارد .
بسیاری از مردمی که قربانیان این وضعیت بوده اند ویا علیه آن و علیه جمهوری اسلامی مبارزه کرده اند مجبور میشوند که ایران را ترک کنند و به کشورهایی مثل هلند پناه ببرند. هیچ کس داوطلبانه عزیزان خود را پشت سر نمیگذارد و بطور دلبخواه کشور را ترک نمیکند . پناهجویان انسانهایی هستند که این شرایط جهنمی جمهوری اسلامی را با گوشت و خون خود تجربه کرده اند و مجبور به ترک کشور شدند. آنها الان در هلند هستند و باید از همه حقوق مدنی مانند هر شهروند دیگر برخوردار باشند .
بر طبق گزارشی از سازمان ملل که در وب سایت شان در سال ۲۰۱۰ منتشر کرده، بسیاری از سازمانها مانند عفو بین الملل و شورای نظارت بر حقوق جنایی، شیوه بازداشت پناهجویان قبل از دیپورت توسط هلند را مورد انتقاد قرار داده اند. بنا بر این گزارش از آنجاییکه پناهجویان جنایتکار نیستند مقامات هلند اجازه ندارند با آنها مانند جنایتکاران برخورد کنند و یا برای مدت طولانی بازداشت کنند، بخصوص اگر قرار نیست دیپورت شوند .
ما از دولت هلند میخواهیم که موارد زیر را فورا انجام دهد :
❊ جمهوری اسلامی را بخاطر نقض حقوق بشر محکوم کند و ایران را بعنوان کشوری ناامن برای پناهجویان اعلام کند .
❊ آزادی فوری و بدون قید و شرط همه پناهجویان زندانی در هلند .
❊ عدم دستگیری پناهجویان در کمپهای پناهندگی .
❊ لغو فوری قانون جدید مبنی بر سرعت بخشیدن به رسیدگی پرونده ها با روش غیر تخصصی که هم اکنون اجرا میشود. پناهجویان باید این حق را داشته باشند که به خرج دولت وکیل خود را انتخاب کنند. سیستم فعلی فرصت کافی به پناهجویان نمیدهد که دفاعیه خود را سازمان دهند .
❊ کمپهای بسته شده که به بهانه صرفه جویی شمار بسیاری از پناهندگان را بی خانمان کرده باید باز شوند .
❊ کلیه پناهجویان باید از امکانات مالی مکفی برای زندگی مرفه، آموزش و خدمات پزشکی برخوردار باشند
