سال گذشته٬ اواخر مهر و اوائل آبان ٨٧ ٬ در پالایشگاه اصفهان هنگام اجرای پروژه اور- هال٬ بدليل تلاش پيمانکاران و مسئولين پالايشگاه براى ارزانتر تمام کردن پروژه و عدم رعايت استاندارد امنيتى يعنى خالى کردن موارد آتشزا٬ هنگام کار چند تن از کارگران دچار حادثه آتش سوزی مهيبى شدند. ناگهان محيط بزرگى با چترى از آتش و انفجار روبرو شد. محمد على بهرامى کارگر با سابقه آتش نشانی پالايشگاه اصفهان که براى نجات همکارانش از جانش مايه گذاشت٬ دچار سوختگى شديد شد و متاسفانه بعد از مدت کوتاهى جان باخت. يکى ديگر از کارگران که دچار سوختگى شديد شده بود و دکترها اميدى به بهبودش نداشتند بعد از مدتها معالجه خوشبختانه جان سالم بدر برد.
بنا به خبرى که اخيرا دريافت کرديم پالایشگاه اصفهان مبلغی معادل 43 میلیون تومان بعنوان خسارت به این کارگر پرداخت کرده است و وى را به استخدام بخش حمل و نقل پالايشگاه درآورده است. خوشبختانه عمده زخم های ناشی از آتش سوزی اين کارگر مداوا یافته با اين حال نشانه ها و ردپاى اين فاجعه بر بدن و روان وى براى هميشه باقى مانده است.
شايد پرداخت خسارت به کارگرانى که هر روز قربانى "سوانح کار" ميشوند در کشورهائى که طبقه کارگر توانسته است درجه اى از حقوق و حرمت خود را به سرمايه داران تحميل کند امرى نسبتا عادى باشد. اما در ايران که هر روز کارگران در قتلگاههاى سرمايه کشته و دچار نقص عضو ميشوند و پرونده شان را مزدوران اداره کار ماستمالى و کارگر را بدليل "رعايت نکردن" موارد ايمنى "مقصر" قلمداد ميکنند٬ اين اقدام پالايشگاه اصفهان يک عقب نشينى محسوب ميشود. با اينحال درد و رنجى که اين کارگر و هزاران کارگر قربانى محيط کار ناامن همراه با خانواده هايشان براى مدت طولانى٬ و چه بسا تمام عمر ميکشند٬ با هيچ خسارت مادى قابل جبران نيست.
نفس بهبود و بازيابى سلامتى نسبى اين کارگر و جان بدر بردنش مايه خوشوقتى همکاران او در پالايشگاه اصفهان و مديون کسانى مانند محمد على بهرامى است که نامش و جسارتش در تاريخ اين پالايشگاه حک شده است.
